Page 2
માઉન્ટ આબુ..અમદાવાદી પ્રજા માટે ઘરથી છૂટવાનું અને છતાય ઘરને ગળે વળગાડીને જીવવાની જગ્યા.. અમદાવાદનો એક વર્ગ કે જેને થેપલા ભાખરી બાંધ્યા વિના ઘર છોડીને બહાર જવું હોય તો એવો અમદાવાદી માઉન્ટ આબુ જ જાય..અને બીજો એક એવો અમદાવાદી વર્ગ કે જેની પાસે ચાર દિવસ ગોવા જવાનો સમય નથી, પ્રાગ(યુરોપ) જવાના રૂપિયા તો છે પણ સમય નથી.. બસ ફક્ત અને ફક્ત બે જ દિવસમાં ચિક્કાર દારૂ પી લેવો છે અને મોજ કરી લેવી છે ને બેચાર મહિનાનો “જીવવા” માટે નો ઓક્સીજન છાતીમાં ભરી લેવો છે …એના માટે પણ જવા એક જ ઠેકાણું એકજ અને એ માઉન્ટ આબુ…
નખ્ખી લેક..બપોરના ત્રણ નો સુમાર અને જાન્યુઆરી મહિનાનો સુસવાટાભેર વા`તો વાયરો..છેક ૧૫૦૦ કિલોમીટર દૂર હિમાલયથી આવતા બર્ફીલા ઠંડાગાર પવનો અર્બુદાચલને પણ એની જેમ ઠંડોગાર કરી નાખતા હતા..
છેલ્લા એક અઠવાડિયાથી સતત અમદાવાદના છાપાઓ નખ્ખી લેક બરફ થયું, બરફ થયું..એવા સમાચારો છાપે રાખ્યા, અને રાજલ એના બીજા કોલેજના મિત્રોને ફોન કરે “એ ચાલો ને યાર આબુ, મસ્ત વેધર છે પી`વા ની મજા આવશે..” અને એકલા નિનાદ સિવાય કોઈ હા ના પાડે, બધા એક જ જવાબ આપે અમારા બૈરા મારી નાખે એકલા આવીએ તો.. બધાની ના હોવા છતાં રાજલના સતત બે ત્રણ દિવસના વોટ્સ એપ અને ફોન પર પીવા જઈએ પીવા જઈએ એવા “હેમરીંગ” પછી બીજા બે ત્રણ ના મોઢામાં લાળ ઝરવાની ચાલુ થઇ ગઈ હતી,અંતે આ શુક્રવારે વેહલી સવારે ગાડી માઉન્ટ આબુ મારી મુકવી એવું નક્કી થયું..ચાર જણા કન્ફર્મ થયા નિનાદ,રાજલ ,જીગર અને પાવન..એન્જીનીયરીંગ કોલેજના જુના દસ જણાના ગ્રુપમાં આમ પણ આ ચારને સરખું ગોઠતું,ચારેય પેહલેથી જ સાધન સંપન્ન માબાપ ની ઓલાદો હતી,બધાના અવગુણ એક સરખા હતા એટલે દોસ્તી જરાક વધારે જામેલી હતી..ગાડી કોની લેવી ..?
Previous Page | Next Page
